ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΑΜΕ ΓΙΩΤΑΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ ΣΤΟ 21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΜΕΕΑ 5/12/2021

 

«Ο ν. Χατζηδάκη και η απάντηση του εργατικού κινήματος»

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Εκ μέρους της ΕΓ του ΠΑΜΕ απευθύνω αγωνιστικό χαιρετισμό στο συνέδριό σας με την ευχή για κάθε επιτυχία στις εργασίες σας, στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της πάλης των εργαζόμενων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους, απέναντι στην αντεργατική πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, όπως η σημερινή της ΝΔ.

Η κυβέρνηση αυτή έφερε το εργασιακό νομοθετικό τερατούργημα Χατζηδάκη, όχι μόνο ως συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων και αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με την ψήφιση από το ΣΥΡΙΖΑ – ως αντιπολίτευση – περισσότερων από τα μισά άρθρα του.

Αυτό και μόνο φτάνει για να αποδειχθεί ότι πέρα από τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους και  τον καυγά τους για το «πάπλωμα» της διακυβέρνησης, ως κόμματα της αστικής τάξης, των κεφαλαιοκρατών, συμπλέουν στις βασικές στρατηγικές επιλογές τους προς όφελος της κερδοφορίας, της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας του κεφαλαίου.

Με το ν. Χατζηδάκη, λοιπόν, προωθείται η απαραίτητη τομή, στη βάση των απαιτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου οι εργασιακές σχέσεις και η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζόμενων να προσαρμοστούν με τα σύγχρονα δεδομένα και χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που χρειάζεται μεγαλύτερη ευελιξία και ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, συνδικάτα ενσωματωμένα στους καπιταλιστικούς στόχους και σχεδιασμούς, οργανικό κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, συνομιλητές στα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων και της συναίνεσης, συνδιαμορφωτές της αστικής πολιτικής. Αυτό, δηλαδή, που η ΓΣΕΕ διεκδικεί για τον εαυτό της, ως γνήσιος εκφραστής και ευρισκόμενη στην προμετωπίδα των δυνάμεων του εργοδοτικού – κυβερνητικού αλλά και ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.

Ο ν. Χατζηδάκη είναι ένα από τα προαπαιτούμενα του «ευρωπαϊκού ταμείου ανάκαμψης», από το οποίο θα επιδοτηθεί με πακτωλό χρημάτων η επενδυτική δραστηριότητα του μεγάλου κεφαλαίου σε νέα κερδοφόρα πεδία. Συνεχίζει κι εδραιώνει το αντεργατικό – αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, στη βάση των στρατηγικών επεξεργασιών του κεφαλαίου, που εδώ και τρεις δεκαετίες εκπονεί η ΕΕ και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, και νομοθετούνται σταδιακά σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανάλογα με τις εκάστοτε προτεραιότητες των κεφαλαιοκρατών, το συσχετισμό δύναμης και τη δυναμική του εργατικού κινήματος.

Τι φέρνει αυτός ο νόμος;   

Συντριπτικό πλήγμα στο 8ωρο - Καθιέρωση 10ωρης δουλειάς. Θα επιβάλλεται από τους εργοδότες με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Παρά την προπαγάνδα της κυβέρνησης για το αντίθετο, μπορεί να επιβάλλεται με ατομική σύμβαση ακόμα κι αν το σωματείο του χώρου διαφωνεί και δεν υπάρχει συλλογική συμφωνία. Οι δύο τουλάχιστον επιπλέον ώρες εργασίας θα είναι χωρίς αμοιβή, ώστε να διευρύνεται η τζάμπα εργασία, με την κυβέρνηση να παραπέμπει τον εργαζόμενο σε αναπλήρωσή τους με μειωμένο ωράριο ή άδεια όποτε συμφέρει την επιχείρηση. Ο νόμος δεν κάνει διάκριση εφαρμογής του μέτρου για συμβάσεις ορισμένου ή αορίστου χρόνου, κάτι που αφήνει ανοιχτό το πεδίο εφαρμογής του, π.χ. σε όσους εργάζονται σεζόν στον Τουρισμό: Θα δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για ένα εξάμηνο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, και η «αναπλήρωση» θα πηγαίνει στα αζήτητα, όταν θα έχουν πια απολυθεί.

Μάλιστα, παρουσιάζεται ως «δικαίωμα» του εργαζόμενου το να δουλεύει τζάμπα 10 ώρες τη μέρα, που δεν πρέπει να του το «στερούν» τα συνδικάτα. Φέρνουν  ως παράδειγμα τη «μητέρα» που έχει «δικαίωμα να μη δουλεύει την Παρασκευή για να βλέπει το παιδί της», έχοντας επιλέξει να δουλεύει «10 ώρες τις άλλες μέρες τη βδομάδα». Γονείς που θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους την Παρασκευή αλλά όχι τις Κυριακές που τους στέλνει για δουλειά, καταργώντας την κυριακάτικη αργία για δεκάδες κλάδους.

 Ο «φερετζές» της «ψηφιακής κάρτας». Αυτή η «τομή» θα αξιοποιείται για τον έλεγχο ακόμα και του δευτερολέπτου δουλειάς του εργαζόμενου από το κράτος και την εργοδοσία. Οι εργοδότες «και με τον νόμο» θα κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Εργασίας, παρουσιάζοντας το άλλοθι της «ψηφιακής κάρτας» για το ξήλωμα κάθε εργασιακού δικαιώματος, επικαλέστηκε τις προτάσεις της ΓΣΕΕ. Με το άρθρο 55 ορίζεται ρητά πως «το διάλειμμα δεν αποτελεί χρόνο εργασίας», ενώ στο άρθρο 56 προβλέπεται ότι οι μερικώς απασχολούμενοι όχι μόνο πρέπει να παρέχουν πρόσθετη απασχόληση αν τους ζητηθεί από την επιχείρηση, αλλά αυτό μπορεί να γίνει όχι συνεχόμενα στη βάρδια τους, αλλά αφού μεσολαβήσει κενό. Αυτό σημαίνει ότι ενώ κάποιος προσλαμβάνεται για 4ωρο, στο τέλος της μέρας με τα διακεκομμένα ωράρια μπορεί να υποχρεώνεται να είναι «στον δρόμο» πολλαπλάσιες ώρες.

Αυξάνει στις 150 ώρες τις υπερωρίες (από 96 στη μεταποίηση και 120 στις υπηρεσίες) τις οποίες μονομερώς θα μπορούν να επιβάλλουν οι επιχειρήσεις. Επιπλέον, για «επείγουσας φύσης εργασία», ακόμα κι αυτό το όριο των 150 ωρών μπορεί να ξεπερνιέται. Μάλιστα η αύξηση των ωρών θα έρχεται στους εργοδότες και πιο φθηνά, καθώς μέχρι τις 150 ώρες ο εργαζόμενος θα αμείβεται με προσαύξηση μόλις 40%, ενώ με το προηγούμενο καθεστώς για πάνω από τις 120 ώρες η προσαύξηση ήταν 60%.

Η κυριακάτικη αργία μετατρέπεται σε σπάνια εξαίρεση. Παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη κυβέρνηση, που νομιμοποίησε τη δουλειά 32 Κυριακές τον χρόνο για το εμπόριο, η ΝΔ χτυπά αδυσώπητα την κυριακάτικη αργία. Σε: Υπηρεσίες ταχυδρομικών υπηρεσιών (courier), δραστηριότητες παραγωγής υγειονομικών ειδών ή νοσηλευτικών υλικών, παραγωγή, αποθήκευση, μεταφορά και διανομή φαρμάκων και παραϊατρικού υλικού, επιχειρήσεις εφοδιαστικής αλυσίδας (logistics), ιδίως παραλαβής, αποθήκευσης, συλλογής και διανομής εμπορευμάτων, όπως και επισκευής και συντήρησης περονοφόρων και ανυψωτικών μηχανημάτων, κέντρα κοινών υπηρεσιών («shared services centers») ομίλων επιχειρήσεων, ιδίως στους τομείς της λογιστικής, του ανθρώπινου δυναμικού, της μισθοδοσίας, των Η/Υ (ΙΤ), της κανονιστικής συμμόρφωσης, των προμηθειών και άλλων, επιχειρήσεις ψηφιοποίησης έγχαρτου αρχείου, παροχής υπηρεσιών τηλεφωνικού κέντρου εξυπηρέτησης και τεχνικής υποστήριξης πελατών, παραγωγής έτοιμου σκυροδέματος και λατομείων, εξόρυξης ορυκτών και μεταλλευτικών δραστηριοτήτων, κέντρα δεδομένων («data centers») και εν γένει μηχανογραφικών κέντρων ομίλων επιχειρήσεων. Επίσης, μετά από άδεια της Επιθεώρησης Εργασίας την Κυριακή θα μπορούν να λειτουργούν οι επιχειρήσεις για: Διενέργεια εξετάσεων για την απόκτηση πτυχίων και διπλωμάτων, στις περιπτώσεις νόμιμων εξωσχολικών δράσεων ιδιωτικών σχολείων, όπως ημερίδες, διημερίδες, σεμινάρια, συνέδρια, ρητορικοί και άλλοι διαγωνισμοί, αγώνες, προπονήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, ανθρωπιστικές, φιλανθρωπικές και περιβαλλοντικές δράσεις, συμπεριλαμβανομένων των φυλάκων, οδηγών και συνοδών λεωφορείων, καθαριστριών, προσωπικού μηχανογράφησης - γραμματείας και κάθε άλλου εργαζόμενου αναγκαίου για τη διενέργεια και ομαλή διεξαγωγή αυτών. Ακόμα, στις περιπτώσεις συντήρησης κτιρίων δημόσιων ή ιδιωτικών σχολείων, η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί τις ημέρες παρουσίας εκπαιδευτικών και μαθητών, καθώς και στις περιπτώσεις προσαρμογής και αναβάθμισης πληροφοριακών συστημάτων.

Καταργείται το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Μετατρέπεται σε «ανεξάρτητη αρχή» που θα αναλάβει τον «έλεγχο» σε μια αγορά εργασίας με τη «ζούγκλα» να είναι πια κανονικότητα. Στόχευση κυβέρνησης και εργοδοσίας είναι να μην υπάρχει πια καμιά υποχρέωση του υπουργείου Εργασίας για τη στελέχωση της Υπηρεσίας, να μην είναι υπόλογη καμία κυβέρνηση για τις ελλείψεις ή τα πεπραγμένα της, με λίγα λόγια να αφαιρεθεί ακόμα κι αυτό το μέσο που είχαν οι εργαζόμενοι μπας και βρουν το δίκιο τους.

Περισσότερη «ελευθερία» για απολύσεις. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν προστατεύονται από την απόλυση, αλλά ακόμα και στην περίπτωση που δικαιωθούν από τα δικαστήρια δίνεται στον εργοδότη η δυνατότητα, έναντι κάποιου αντιτίμου, να μην ξαναπροσλάβει τον απολυμένο. Πρόκειται για ένα ακόμα «σήμα» προς την εργοδοσία ότι έχει πλήρη ασυλία να κάνει ό,τι νομίζει με τους εργαζόμενους, αφού εκτός από το ότι θα μπορεί να τους βάζει να δουλεύουν όσο και όπως θέλει, θα τους ξεφορτώνεται και όποτε θέλει, ξέροντας ότι αν κριθεί άκυρη η απόλυση δεν έχει και την υποχρέωση επαναπρόσληψης. Όσο για τον εργαζόμενο, θα αρκείται στο ξεροκόμματο της «αποζημίωσης» παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα, με το άρθρο 65 δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις, καταβάλλοντας μια πρόσθετη αποζημίωση (3 μηνιάτικα μέχρι διπλάσιο της νόμιμης), να ξαποστείλουν τον εργαζόμενο στο σπίτι του και στις ουρές της ανεργίας.

Δουλειά από όπου θέλει ο εργοδότης με την τηλεργασία. Το «δικαίωμα στην αποσύνδεση» είναι ο φερετζές για να περάσει όλο το νομοθετικό πλαίσιο που μονιμοποιεί και επεκτείνει στο έπακρο τη νέα αυτή μορφή «ευελιξίας», που ωφελεί τους εργοδότες και αυξάνει την εντατικοποίηση της εργασίας, σβήνοντας τα όρια μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου. Με την πρόσφατη διάταξη της αποζημίωσης των 28 ευρώ μηνιαίως, φορτώνει στις πλάτες στων εργαζόμενων το κόστος της τηλεργασίας, απαλλάσσοντας πλήρως την εργοδοσία.

Νέα εμπόδια στην απεργία. Πρόκειται για σαρωτική επίθεση σε κατακτημένες συνδικαλιστικές ελευθερίες, με τη δράση των συνδικάτων να παρουσιάζεται περίπου ως «εγκληματική ενέργεια», εκφράζοντας το μίσος εργοδοτών και κυβερνήσεων απέναντι στην οργανωμένη - συλλογική διεκδίκηση. Ο νόμος περιλαμβάνει ένα καίριο πλήγμα στο συνταγματικά κατοχυρωμένο απεργιακό δικαίωμα, εισάγοντας την έννοια της «Ελάχιστης εγγυημένης υπηρεσίας σε κλάδους κοινής ωφέλειας κατά τη διάρκεια της απεργίας». Με τη συγκεκριμένη διάταξη διασφαλίζεται ότι η απεργία μετατρέπεται σε «συμβολική πράξη», αντιγράφοντας καταστάσεις από άλλες χώρες με εργαζόμενους που «απεργούν» δουλεύοντας, φορώντας μαύρα περιβραχιόνια. Θα πρέπει να διασφαλίζεται «τουλάχιστον το ένα τρίτο της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας κατά τη διάρκεια απεργίας σε επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας». Έτσι, το απεργιακό δικαίωμα καταντά «αδειανό πουκάμισο» αφού για να παρέχεται το 1/3 των υπηρεσιών και μάλιστα πέραν του συνηθισμένου προσωπικού ασφαλείας, πρακτικά θα πρέπει να εργάζονται σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι. Στόχευση της κυβέρνησης είναι να βγάλει στην «παρανομία» το απεργιακό δικαίωμα και να νομιμοποιήσει την απεργοσπασία. Κοντά στα παραπάνω, μπαίνουν νέα εμπόδια στη λήψη απόφασης για απεργία, καθώς επιβάλλεται στα σωματεία η εφαρμογή ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, η οποία συνδυάζεται με την προηγούμενη διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ περί υποχρεωτικής συμμετοχής στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία τουλάχιστον του 50% των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου. Το σκηνικό απεργοσπασίας συμπληρώνεται με τη διάταξη που απαγορεύει την περιφρούρηση της απεργίας καθώς κάτι τέτοιο συνιστά «παράβαση που θα οδηγεί με δικαστική απόφαση στη διακοπή της απεργίας». Με την εφαρμογή αυτού του άρθρου κρίθηκε παράνομη η απεργία στην TASTY.

Ξεδόντιασμα της συνδικαλιστικής δράσης. Καταργώντας σχετικές προστατευτικές διατάξεις ανοίγει η πόρτα των απολύσεων συνδικαλιστών, καθώς «η απόλυση συνδικαλιστή θα επιτρέπεται για σπουδαίο λόγο...», ενώ καταργείται η Επιτροπή Προστασίας Συνδικαλιστικών Στελεχών, η οποία έκρινε μέχρι τώρα τη νομιμότητα της απόλυσης συνδικαλιστών. Έτσι τα αφεντικά θα μπορούν να ξεφορτώνονται πιο εύκολα τις όποιες ενοχλητικές φωνές στους χώρους δουλειάς. Π.χ. απόλυση προέδρου σωματείου στα Μεταλλεία Χαλκιδικής. Επιπλέον, η δράση των συνδικάτων μπαίνει ακόμα περισσότερο υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, μέσα από το «φακέλωμά» τους στο Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ), το οποίο θα είναι και προϋπόθεση για να μπορούν τα συνδικάτα να διαπραγματεύονται και να υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όπως και να προκηρύσσουν απεργίες. Το φακέλωμα προχωράει παραπέρα, αφού η ηλεκτρονική ψηφοφορία επιβάλλεται και στην περίπτωση της εκλογής των συνδικαλιστικών οργάνων, σε μια ακόμα προσπάθεια να αποκτήσει η εργοδοσία καλύτερη «εικόνα» για το συνδικαλιστικό προφίλ των εργαζομένων...

Ο τερατουργηματικός αυτός νόμος ντύνεται με ένα περιτύλιγμα περί μέτρων για την «ισορροπία επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής» και ενσωμάτωσης της σχετικής ευρωπαϊκής Οδηγίας (2019/1158), σε μια προσπάθεια να εξωραΐσει τις ανατροπές που προωθεί. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μέτρα που συμπληρώνουν το τοπίο του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα. Στην πράξη, ισοδυναμούν με ελάχιστες άδειες, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν εξασφαλίζεται το εισόδημα των εργαζομένων, και πολλές ρυθμίσεις «ευελιξίας». Τέτοια εργαλεία είναι το «ευέλικτο ωράριο», η «μερική απασχόληση» και η τηλεργασία για εργαζόμενους γονείς. Το νομοσχέδιο προσδιορίζει ότι ο εργοδότης εξετάζει κάθε αίτηση για ευέλικτες ρυθμίσεις εργασίας «λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της επιχείρησης και του εργαζομένου» και μπορεί να απορρίψει ή αναβάλει τη χορήγησή τους, κάνοντας σαφές ποιος είναι αυτός που μαζεύει και τεντώνει το λάστιχο της «ευελιξίας». Όσον αφορά τις άδειες, θεσμοθετείται γονική άδεια διάρκειας τεσσάρων μηνών για καθέναν από τους δύο γονείς μέχρι το παιδί να συμπληρώσει την ηλικία των 8 ετών, η οποία είναι όμως κατά το ήμισυ απλήρωτη. Οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν αποζημίωση από τον ΟΑΕΔ μόνο για τους δύο πρώτους μήνες, στο ύψος του κατώτερου μισθού. Βέβαια, ακόμα κι εδώ ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να μη χορηγήσει την άδεια στον χρόνο που ζητά ο εργαζόμενος «αν αυτό θα διατάρασσε σοβαρά την εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης». Στόχος της κυβέρνησης είναι να αντιμετωπίσει το «αντικίνητρο» που δημιουργούν για τις επιχειρήσεις οι άδειες και τα δικαιώματα που σχετίζονται με τη μητρότητα.  Επιδιώκει να μοιράσει ανάμεσα στα δύο φύλα το χρονικό διάστημα απουσίας από την εργασία λόγω οικογενειακών ευθυνών και να επεκτείνει συνολικά στο εργατικό δυναμικό τις «ευέλικτες» ρυθμίσεις εργασίας, αντιμετωπίζοντας τη φροντίδα της οικογένειας ως ατομική υπόθεση και αντικείμενο «ισοκατανομής» ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

 

Πώς θα απαντήσει το εργατικό κίνημα;

Καταρχήν κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αποδεχτεί πως τώρα που ψηφίστηκε, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Υπάρχει πείρα, δεκάδες νόμοι έχουν γίνει κουρελόχαρτα, όταν τα Συνδικάτα μαζί με τους εργαζόμενους, αντιστέκονται, κινητοποιούνται, παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους. Στο πρόσφατο παρελθόν, καταργήθηκε στην πράξη ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, ο ν. Αχτσιόγλου που προσπάθησε να βάλει εμπόδια στην πραγματοποίηση απεργιών, με το γνωστό 50%+1 των τακτοποιημένων μελών για να είναι «νόμιμη» η απεργία, όταν μάλιστα 9 στις 10 κηρύσσονται παράνομες, αλλά και άλλοι νόμοι.

Αντλούμε δύναμη από τις μεγάλες απεργιακές μάχες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Από τη μεγαλύτερη σε συμμετοχή κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων που ήταν η απεργία στις 10 Ιούνη ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη.

Υπάρχει πείρα: Με ζωντανές διαδικασίες, μέσα και έξω από χώρους δουλειάς, με Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, όπου οι εργαζόμενοι καταδίκασαν και απέρριψαν το νόμο-έκτρωμα. Υπάρχουν κλαδικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις που έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις. Ο αγώνας των εργαζομένων της e – food για το μεροκάματο, για ΣΣΕ αορίστου χρόνου, ενάντια στις ελαστικές σχέσεις εργασίας και την ένταση της εκμετάλλευσης, ενάντια στις εργολαβικές εταιρείες. Αγώνας που έφερε αποτέλεσμα στην απόσπαση κατακτήσεων και οδήγησε και στην ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου. Επίσης, ο αγώνας των εργαζόμενων στο λιμάνι του Πειραιά απέναντι στο μεγαθήριο που λέγεται cosco, οποίος ανάγκασε αυτό το μεγαθήριο να κάνει βελτιωτικές παραχωρήσεις στους εργαζόμενους. Αγώνας που ανέδειξε το ταξικό σωματείο των εργαζόμενων σε ηγέτη της πάλης τους, έβαλε στην άκρη το εργοδοτικό, συνεχίζεται για να υπογραφεί ΣΣΕ. Οι αγώνες αυτοί ήταν πετυχημένοι, γιατί υπήρξε καθολική συμμετοχή των εργαζομένων. Γιατί τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα την έθρεφε το κύμα αλληλεγγύης που υπήρξε. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η οργάνωση η δύναμή μας. Οι εργαζόμενοι, σε αυτούς τους αγώνες, δεν λογάριασαν το 50 % +1 που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, τις ΚΥΑ και το νόμο Χατζηδάκη που λένε για ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Όταν οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τη ζωή τους, μπορούν και τσαλακώνουν τους νόμους των αστών.

Αυτοί οι αγώνες στέκονται δίπλα στους αγώνες άλλων κλάδων και εργασιακών χώρων. Κανένας αγώνας δεν ξεκινά με βέβαιο, από τα πριν θετικό αποτέλεσμα. Όλοι όμως είναι νικηφόροι, γιατί προετοιμάζουν τους επόμενους.

Ουσιαστικός όρος για την ανάπτυξη των αγώνων είναι η άνοδος της οργάνωσης των εργαζομένων, η ενίσχυση των κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων, η ίδρυση νέων, η συγκρότηση σωματειακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα με επίκεντρο το χώρο δουλειάς.

Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση ο καθένας μόνος του. Ότι πρέπει να συντονιστούμε, για να δυναμώσει ο αγώνας μας. Εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Μόνιμοι και συμβασιούχοι. Αυτή η ενότητα είναι που συμφέρει τους εργαζόμενους. Ενάντια στους εργοδότες μας, είτε είναι οι επιχειρηματίες είτε το κράτος τους. Ενάντια στις κυβερνήσεις τους, τους συμμάχους τους, την ΕΕ και άλλους.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μπουν στο γύψο τα σωματεία. Κανένα σωματείο να μην καταθέσει μητρώα, καταστατικό, οικονομικές καταστάσεις στο κρατικό μητρώο, στο νέο φακέλωμα. Να μην δεχτεί να παραβιάσει το καταστατικό του στον τρόπο εκλογής των οργάνων του, για τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων, για τον τρόπο που θα παίρνει αποφάσεις. Να μπει μπροστά ενάντια στις απολύσεις για συνδικαλιστική δράση, ενάντια στην απαγόρευση της απεργίας είτε με την προβοκατόρικη διάταξη περί «άσκησης ψυχολογικής βίας», είτε με το σύγχρονο απεργοσπαστικό μηχανισμό του «προσωπικού εγγυημένης παροχής υπηρεσιών». 

Να στήσουμε τείχος προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης. Η πάλη ενάντια στις απολύσεις συνδικαλιστών πρέπει να γίνει υπόθεση πρώτα και κύρια των εργαζομένων, των συνδικάτων, άλλων μαζικών φορέων, στο χώρο δουλειάς, στην πόλη, στον κλάδο, να υψώνεται ένα δίκτυο αλληλεγγύης και αγώνα ώστε να ακυρώνονται και να επιστρέφουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά.

Να οργανωθεί ο αγώνας για τα μεγάλα ζητήματα που καίνε τους εργαζόμενους. Για τις αυξήσεις στους μισθούς, για να γίνουν αορίστου χρόνου οι συμβασιούχοι, για να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος και να είναι σταθερός. Για την προστασία της υγείας και της ζωής μας μέσα στους χώρους δουλειάς αλλά κι έξω από αυτούς.

Σε ένα τέτοιο αγώνα, που θα αφήνει στην άκρη τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της συναίνεσης και της υποταγής, π.χ. ΓΣΕΕ, ο νόμος Χατζηδάκη όχι μόνο θα μπλοκαριστεί αλλά θα πάει εκεί που είναι η θέση του, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Γιατί η ταξική πάλη δεν καταργείται με νόμο. Όσοι επικαλέστηκαν το αντίθετο γελοιοποιήθηκαν από την ίδια τη ζωή, από την ιστορία. Έτσι θα γίνει και τώρα.

Οι εργαζόμενοι θα πουν την τελευταία λέξη, βάζοντας μπροστά τις σύγχρονες ανάγκες τους και τις δυνατότητες που έχει δημιουργήσει η κατακτημένη μέσα από τη δουλειά τους επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος.

Συντονίζουμε μαζικό, ενωτικό, αγωνιστικό μέτωπο ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και διεκδικούμε:

·     Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη.

·     Αυξήσεις στους μισθούς. Κανείς εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ.

·   Επαναφορά της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, κατάργηση του ν. Βρούτση- Αχτσιόγλου ως αφετηρία για την ουσιαστική αύξηση του κατώτατου μισθού.

·     Επαναφορά της υποχρεωτικότητας των κλαδικών ΣΣΕ, της αρχής της ευνοϊκότερης Σύμβασης, των τριετιών.

·  Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν και καταργούν εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

·       Σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα, 7ωρο – 5νθήμερο – 35ωρο.

·       Όχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας.

·       Επαναφορά της Κυριακής αργίας σε όλους τους κλάδους.

Καθολικά καταδικάζουμε και απειθαρχούμε στις αντεργατικές διατάξεις.

·  Να μείνει ανενεργό το ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.Ε. Κανένα σωματείο να μην καταθέσει μητρώα, καταστατικό, οικονομικές καταστάσεις, στο κρατικό μητρώο.

·   Όχι στο ηλεκτρονικό φακέλωμα και στην ηλεκτρονική ψηφοφορία. Καμία ηλεκτρονική λίστα με ονόματα και άλλα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα στο κράτος και στους εργοδότες. Υπερασπίζουμε την ελευθερία επιλογής και τη μυστικότητα της ψήφου των εργαζομένων για την εκλογή ΔΣ και αντιπροσώπων, το δικαίωμα ενεργής συμμετοχής στις μαζικές διαδικασίες, τη συζήτηση και τη λήψη αποφάσεων.

·  Προστασία της συνδικαλιστικής δράσης, προστασία του συνόλου των ιδρυτικών μελών ενός σωματείου. Κατοχύρωση της ανεμπόδιστης συνδικαλιστικής δράσης στους χώρους δουλειάς, εξασφάλιση των συνδικαλιστικών αδειών.

·    Όχι στις απολύσεις συνδικαλιστών. Ακύρωση κάθε απόλυσης και κάθε δίωξης για συνδικαλιστική δράση.

·   Κάτω τα χέρια από τις συνδρομές και τα οικονομικά των συνδικάτων. Ενίσχυση του ΟΑΕΔ για την αποκλειστική χρηματοδότηση και την πραγματική προστασία των εργαζομένων, των ανέργων και των οικογενειών τους.

·  Επαναφορά των ποσοστών συμμετοχής στις γενικές συνελεύσεις που προβλεπόταν πριν το νόμο ΣΥΡΙΖΑ το 2018.

·  Απειθαρχία και κατάργηση του απεργοσπαστικού μηχανικού με τίτλο «προσωπικού εγγυημένης παροχής υπηρεσιών».

· Επαναφορά της δυνατότητας στα κλαδικά συνδικάτα, στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα να ασκούν ανεμπόδιστα τη συνδικαλιστική τους δραστηριότητα, μεταξύ άλλων να μπορούν να καλύπτουν τον αγώνα κάθε συνδικάτου με τη μορφή πάλης που θα επιλέξει το ίδιο.

·   Προστασία του απεργιακού δικαιώματος έναντι της απεργοσπασίας και απαγόρευση της ανταπεργίας (lockdown).

·   Κατάργηση της προβοκατόρικης διάταξης περί «άσκησης ψυχολογικής βίας» που αποτελεί όχημα δίωξης αγωνιστών που περιφρουρούν τον αγώνα τους.

Καλή δύναμη!