Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Σας καλωσορίζουμε στο 21ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας μας. Το Συνέδριο μας αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για τον κλάδο καθώς η πραγματοποίησή του μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε σε βάθος ζητήματα που μας απασχολούν και να χαράξουμε το σχέδιο της παρέμβασης μας με στόχο αυτή η παρέμβαση να είναι από κοινού και ενιαία με τα Α΄βάθμια σωματεία του κλάδου για την επόμενη διετία.
Έχουμε την ευκαιρία σήμερα μέσα από
τον απολογισμό της δράσης μας να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για να
αντιμετωπίσουμε αδυναμίες, δυσκολίες που προκύπτουν στην πορεία των αγώνων τόσο
από τη στάση των εργοδοτών μας αλλά και από το ρόλο των κυβερνήσεων, των
κομμάτων και των δυνάμεων που τις στηρίζουν.
Το Συνέδριό μας διεξάγεται μέσα στο
ολέθριο 4ο κύμα της πανδημίας με τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει τις
18.000 και την κατάσταση στα κέντρα ειδικής αγωγής και πρόνοιας να είναι
εκρηκτική, με τους εργαζόμενους να δίνουμε μάχες για την ασφαλή λειτουργία τους.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτήν ακριβώς την τραγική κατάσταση σαν
ευκαιρία για να ικανοποιήσει όλες τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Φέρνει
συνεχώς νόμους και διατάξεις με αντεργατικό και αντιλαϊκό περιεχόμενο ενώ
εντείνει την τρομοκρατία και την καταστολή με στόχο, όπως πολύ θα ‘θελε, να μην
κουνηθεί φύλλο. Αυτή η
αντεργατική επίθεση εξελίσσεται τη στιγμή που η ακρίβεια σπάει κόκαλα και
οι λαϊκές οικογένειες δυσκολεύονται με τον πενιχρό μισθό να τα φέρουν
βόλτα, να πληρώσουν τους λογαριασμούς σε ηλεκτρικό και νερό. Παράλληλα,
απόρροια της εγκληματικής ανευθυνότητας της κυβέρνησης, της κάθε κυβέρνησης αποτελούν
τόσο οι καταστροφές στο περιβάλλον με την απαξίωση της δασοπροστασίας, την
δασοπυρόσβεσης, του δασικού πλούτου, με την απουσία αντιπλημμυρικής προστασίας όσο
και στην εξωτερική πολιτική με τις νέες συμφωνίες με το ΝΑΤΟ που βρίσκονται
στο τραπέζι και δίνουν γη και ύδωρ για να ξαναμοιράσουν τα σύνορα, τις πλουτοπαραγωγικές
πηγές, τους δρόμους ενέργειας και εμπορευμάτων με το αίμα των λαών.
Παρά τους κυβερνητικούς πανηγυρισμούς περί «θωράκισης του ΕΣΥ» - που διαψεύδονται από τη μείωση του αριθμού των μονίμων εργαζομένων στην Υγεία κατά 1938 εργαζόμενους, από τον Ιανουάριο 2020 έως τον Σεπτέμβριο 2021, και της κρατικής χρηματοδότησης των δημόσιων μονάδων κατά 22 εκατ. και για την αντιμετώπιση της επιδημίας κατά 392 εκατ. - η πραγματικότητα είναι ότι τα δημόσια νοσοκομεία, το ένα μετά το άλλο, «πλημμυρίζουν» από ασθενείς COVID-19 και κινδυνεύουν να μετατραπούν για μια ακόμα φορά σε νοσοκομεία «μιας νόσου».
Αντί για την επίταξη ιδιωτικών μονάδων υγείας για τη νοσηλεία ασθενών με COVID, η κυβέρνηση συνεχίζει τις «χρυσοφόρες» συμφωνίες με τους ιδιοκτήτες τους, ενώ πυκνώνουν οι εξαγγελίες για επέκταση των ΣΔΙΤ και της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με βάση τις κατευθύνσεις του ΟΔΙΠΥ Α.Ε. και τα κριτήρια «Κοστολόγησης Ομοιογενών Διαγνωστικών Κατηγοριών» που διαμόρφωσε η ΚΕΤΕΚΝΥ Α.Ε. στη διάρκεια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στο φούντωμα του 4ου κύματος προχωρά ουσιαστικά στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της υγείας με το Νέο ΕΣΥ.
Κι ενώ ο εμβολιασμός αποτελεί μια πράξη ευθύνης και αλληλεγγύης προς το κοινωνικό σύνολο, η κυβέρνηση τον υπονομεύει δεδομένου ότι αντί για στοχευμένη ενημέρωση, πλήρη προληπτικό έλεγχο και παρακολούθηση των εμβολιασμένων, επιμένει στα περιοριστικά μέτρα σε βάρος των ανεμβολίαστων. Όλα αυτά ενισχύουν τις θεωρίες συνωμοσίας και τον ανορθολογισμό, που σκόπιμα καλλιεργείται από παραθρησκευτικές ή ακροδεξιές ομάδες.
Η κατάσταση στους χώρους μας λόγω της πανδημίας παραμένει επισφαλής παρά την ακατάπαυστη πίεση της Ομοσπονδίας με αλλεπάλληλα υπομνήματα, καταγγελίες, κινητοποιήσεις αλλά και τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων στους χώρους να ανατρέψουμε το κλίμα αυτό, να διεκδικήσουμε μέτρα προστασίας της ζωής και της ασφάλειας για εμάς, για τα παιδιά που εξυπηρετούμε και τις οικογένειές τους. Όσον αφορά στα τα υποχρηματοδοτούμενα για χρόνια ΝΠΙΔ, η κυβέρνηση δεν έδωσε ούτε ένα ευρώ παραπάνω ως επιχορήγηση για τις αυξημένες ανάγκες τους. Δεν φρόντισε κλιμάκια του ΕΟΔΥ να έρχονται για τα εβδομαδιαία τεστ που προβλέπονται στις εγκυκλίους για τις δομές ειδικής αγωγής. Οι Διοικητικές υπηρεσίες κυνηγούσαν τα ραντεβού στον ΕΟΔΥ και οι πιέσεις που ασκήσαμε ανάγκασαν κάποιες Διοικήσεις να συνάψουν συνεργασία με ιδιωτικά κέντρα για να γίνονται κάπως πιο συστηματικά τα τεστ. Με τις συνεχείς πιέσεις μας τελικά μοίρασε το Υπουργείο Εργασίας για ένα διάστημα rapid tests στα ΝΠΙΔ για να τα κάνουν με δική τους ευθύνη ενώ σήμερα μερικά ΝΠΙΔ συνεχίζουν να κάνουν rapid tests στους εργαζόμενους αγοράζοντάς τα. Ούτε για αυτό δεν φροντίζει πια.
Από το Σεπτέμβρη δε εκτός του ότι υλοποιεί το σχέδιο του
κοινωνικού αυτοματισμού με τους εργαζόμενους σε αναστολή, χωρίς μισθό, βάζει
για άλλη μια φορά και τα ανεμβολίαστα ΑμεΑ σε καραντίνα σπρώχνοντας τα για άλλη
μια φορά στον Καιάδα του κατ’ οίκον εγκλεισμού. Σε κάποια ΝΠΙΔ το ποσοστό των
ανεμβολίαστων ΑμεΑ πλησιάζε το Σεπτέμβρη και το 50% με αποτέλεσμα οι Διοικήσεις
να μιλούν γα συγχωνεύσεως τμημάτων, για καθυστερήσεις πληρωμών τη στιγμή που
ήδη σε κάποια ΝΠΙΔ η καθυστέρηση στην καταβολή δεδουλευμένων συνεχίζεται από
την προηγούμενη χρονιά. Αντίστοιχα, στα απογευματινά κέντρα που η άδεια
λειτουργίας τους υπάγεται στις διατάξεις του νόμου γνωρίζουμε πως οι εργοδότες
ζητάνε πιστοποιητικά ή δεν προσλαμβάνουν ανεμβολίαστους.
Χρειάζεται η
επιστροφή όλων στην εργασία τους και επιστημονική στήριξη σε αυτό τον κόσμο για
να πεισθεί να εμβολιαστεί καθώς και να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε και
τα ανεμβολίαστα ΑμεΑ να επιστρέψουν στις απαραίτητες γι’ αυτούς θεραπείες,
παιδαγωγικά προγράμματα, κλπ. Χρειάζεται και συνεχής πίεση για να παρθούν όλα
τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από την πανδημία στους χώρους δουλειάς μας.
Η πανδημία επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την
αναγκαιότητα της συλλογικής οργανωμένης δράσης των εργαζομένων.
Εκεί που υπάρχει σωματείο, μέσα από την οργανωμένη
δράση μας, καταφέραμε να
πιέσουμε την εργοδοσία για μέσα ατομικής προστασίας και για επαναλαμβανόμενα
τεστ, για περιφρούρηση των διάτρητων πρωτοκόλλων.
Εκεί
όμως που δεν υπάρχει σωματείο, εκεί που το κλαδικό δεν έχει φτάσει ακόμα, εκεί
οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες, σε χώρους που
μπορεί να μην υπάρχει φυσικός αερισμός, με ελάχιστα μέσα ατομικής προστασίας,
χωρίς το απαραίτητο προσωπικό καθαριότητας, χωρίς να τηρούνται ούτε καν αυτά τα
πρωτόκολλα λάστιχο του ΕΟΔΥ.
Τη σημασία της οργανωμένης συνδικαλιστικής δράσης επιβεβαιώνουν ακόμα και στατιστικά στοιχεία από έρευνα που έγινε στην Αμερική. Ένα από αυτά έδειξε πως στα ιδρύματα κλειστής περίθαλψης και στα γηροκομεία όπου υπήρχαν σωματεία εργαζομένων τα κρούσματα και οι θάνατοι από κορωνοϊό κυμάνθηκαν στο 50% απ’ ότι στα αντίστοιχα πλαίσια που δεν υπήρχε οργανωμένη – συλλογική δράση των εργαζομένων για να ασκήσει πιέσεις και έλεγχο στην εργοδοσία για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.
Τη
βδομάδα που μας πέρασε ανακοινώθηκε ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2022 μέσω
του οποίου πετσοκόβονται για άλλη μια φορά οι κοινωνικές δαπάνες κατά 50 εκατ.
ευρώ (από 271 στα 221 εκατ. ευρώ), η κρατική χρηματοδότηση στα νοσοκομεία κατά
139 εκατ. ευρώ και στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας κατά 140 εκατ. ευρώ. Για τον
ΕΟΠΥΥ από την άλλη, δεν έχει προβλεφθεί ούτε ένα ευρώ έκτακτης επιχορήγησης για
την αντιμετώπιση της πανδημίας ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι η χρηματοδότησή του
καλύπτεται κατά 91% από τις εισφορές των ασφαλισμένων. Ο ΕΟΠΥΥ φαίνεται να έχει
μετατραπεί σε έναν μόνιμο μηχανισμό αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος αφού εκεί
καταλήγουν οι εισφορές μας με τις οποίες στη συνέχεια χρηματοδοτείται ο
ιδιωτικός τομέας Υγείας – Πρόνοιας – Ειδικής Αγωγής με τα παζάρια να βρίσκονται
συνέχεια στο προσκήνιο. Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια άνοιξε η διαπραγμάτευση
για τη σύμβαση με τα ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής ενώ πρόσφατα ακούστηκε πως
θα ανοίξει νέα συζήτηση για τη σύμβαση με τα ΚΔΗΦ-ΑμεΑ και οι διαρροές μιλάνε
για μείωση του ημερήσιου νοσηλίου που θα πέσει κάτω από τα 30€ ανά
εξυπηρετούμενο. Αυτό σημαίνει αυτόματα μείωση των εσόδων για τους εργοδότες μας
με ότι συνέπειες αυτό συνεπάγεται για τα δικά μας εισοδήματα και πιθανόν και
για τις τσέπες των οικογενειών. Συνήθως εμείς και οι οικογένειες πληρώνουμε το
μάρμαρο αυτών των περικοπών.
Οι μειώσεις στους κρατικούς προϋπολογισμούς για τις κοινωνικές δαπάνες συνεχίζονται τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα τα ποσά που κόβονται να γίνονται βορά στο επιχειρηματικό κέρδος με τις οικογένειες να ξεζουμίζονται, με τους ανθρώπους με αναπηρία να αποτελούν διαφήμιση για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη των μεγάλων επιχειρήσεων, με τα ληξιπρόθεσμα προγράμματα να χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση των ΑμεΑ και των οικογενειών τους στη λογική της «ατομικής ευθύνης», της «ελεύθερης επιλογής» της «επιχειρηματικότητας» που τους καθιστούν ακίνδυνους και «κερδοφόρους» για το σύστημα. Η «επιχειρηματικότητα για τα ΑμεΑ» ειδικά μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων έχει γίνει καραμέλα στα ΝΠΙΔ κυρίως.
Είναι προκλητικό το γεγονός ότι για άλλη μια χρονιά η κυβέρνηση πετσόκοψε τις κοινωνικές δαπάνες σε συνθήκες πανδημίας ενώ ένα-δύο μήνες πριν επικύρωσε με τους Γάλλους και με τους Αμερικάνους συμβόλαια για τα οποία θα πληρώσουμε 13 δις ευρώ για φρεγάτες, αεροπλάνα και όπλα. Για ΜΕΘ φωνάζαμε – μας κορόιδευαν, για λεωφορεία και συρμούς δεν είχαν, για σχολεία το ίδιο – τα παιδιά 25 και 27 σε μία αίθουσα, για πυροσβεστικά δεν είχαν. Που βρήκαν 13 δις;
Από την άλλη η κυβέρνηση συνεχίζει το μπαράζ αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής με αποκορύφωμα την ψήφιση του 4808/2021 τον Ιούνη σε συνέχεια νόμων που έχουν επιβληθεί τα τελευταία δέκα χρόνια και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΚΙΝΑΛ, κλπ). αποτελεί ωστόσο μια πραγματική τομή καθώς στρέφεται προς την ανατροπή θεμελιακών κατακτήσεων στην οργάνωση του χρόνου εργασίας, στην κατάργηση του 8ωρου, όσο και την ανατροπή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατακτήθηκαν με πολύχρονους ταξικούς αγώνες.
Γιατί το λέμε αυτό και γιατί επιμένουμε τόσο; Τα προηγούμενα χρόνια η ίδια επιδίωξη και οι
ίδιοι στόχοι δεν έμπαιναν από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις τους; Όντως έτσι είναι, κάθε κυβέρνηση που
εναλλάσσεται τα τελευταία χρόνια, βάζει την αντεργατική της σφραγίδα πάνω στο
κίνημα και στα δικαιώματα. Όμως πρέπει
να γίνει κατανοητό το βάθος της αντεργατικής επίθεσης στην καρδιά της οργάνωσης
των εργατών και στα θεμέλια βασικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.
Με την ψήφιση του νόμου και σε συνέχεια άλλων
αντεργατικών νόμων έχει πλέον
διαμορφωθεί ένα ισχυρό νομοθετικό οπλοστάσιο υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων
που τους δίνει τη δυνατότητα να εκτινάξουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης
διαμορφώνοντας όρους συνεχούς κινητικότητας για όλο τον εργάσιμο βίο, χωρίς
συλλογικά δικαιώματα, συμπιέζοντας ακόμα παραπέρα τους μισθούς, χειροτερεύοντας
συνολικά την ζωή των εργαζομένων, ειδικά της νέας βάρδιας που έχει βγει τα
τελευταία χρόνια στην παραγωγή.
Συνάδελφοι – συναδέλφισσες,
Αν επιτρέψουμε να εφαρμοστούν όσα
προβλέπει ο Νόμος Χατζηδάκη για την κατάργηση του 8ωρου οι άθλιοι όροι εργασίας
μας θα χειροτερέψουν. Ήδη βιώνουμε τις αμοιβές με το μπλοκάκι, τη σταθερή πτώση
του μέσου μισθού μας, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα ωρομίσθια, τη μαύρη
εργασία, τις απολύσεις, την αντικατάσταση προσωπικού με εξευτελιστικές συμβάσεις,
την τεράστια εντατικοποίηση, τα σερί συνεδριών χωρίς διάλειμμα, τις απλήρωτες
εργατοώρες για αξιολογήσεις, ενημερώσεις, επιστημονικές ομάδες, διαχείριση
προγραμμάτων κλπ. Ο νόμος μπορεί να πάρει τη μορφή αλλαγών συμβάσεων όπου κενά
ανάμεσα σε συνεδρίες, πρωινά τμήματα, παράλληλες που αναλαμβάνει το κέντρο,
απογευματινά τμήματα στα ΝΠΙΔ, πρωινές ή απογευματινές ώρες μεταφοράς
σπουδαστών κλπ. θα υπάγονται στις απλήρωτες υπερωρίες. Έτσι, οι εργοδότες θα
μπορούν να μας πήζουν στα 10ωρα για όσο διάστημα οι δουλειές πάνε τρένο και
προς γιορτές ή καλοκαιράκι που η δουλειά αραιώνει να κάνουν χρήση της
συσσώρευσης ρεπό.
Έχουμε ήδη το παράδειγμα των δίμηνων
αδειών των εκπαιδευτών που ισχύει για τις παλιές ατομικές συμβάσεις σε μια
σειρά ΝΠΙΔ τις οποίες προσπαθούν να ξεθεμελιώσουν εδώ και χρόνια. Το ίδιο και
με τις μέρες λειτουργίας των κέντρων τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Οι νέοι συνάδελφοι υπογράφουν σύμβαση
με το γενικό κανόνα για τη νόμιμη άδεια. Γενικότερα για τους νέους εργαζόμενους
οι όροι εργασίας όλο και χειροτερεύουν. Έχουν επεκταθεί οι ευέλικτες μορφές
παράλληλα με τη συνύπαρξη συμβάσεων πολλών ταχυτήτων. Οι μισθοί όλων μας μετά
τις περικοπές που υπέστησαν λόγω της προηγούμενης κρίσης δεν επανήλθαν,
παραμένουν παγωμένοι την τελευταία δεκαετία ενώ και στην καλύτερη τους εκδοχή
δεν καλύπτουν τις ανάγκες μας.
Από την άλλη τεράστιες συνέπειες θα
προκύψουν στους γονείς, κατ΄ επέκταση στη δουλειά των κέντρων, συνεπώς και σε
εμάς τους εργαζόμενους. Γιατί ποιος εργαζόμενος γονιός θα μπορέσει να οργανώσει
το χρόνο του για να τρέξει το παιδί του στις αναγκαίες θεραπείες όταν δεν θα
προλαβαίνει να πάρει ανάσα από τα απανωτά 10ωρα; Ποιος θα μπορεί να ασχοληθεί
ποιοτικά μαζί του όταν θα δουλεύει ακόμα και Κυριακές;
Χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση ιδιαίτερα με τους νέους συναδέλφους για το περιεχόμενο του νόμου, να δημιουργηθεί κλίμα αντίστασης μέσα στους χώρους δουλειάς, να δεθεί με το ζήτημα της συμμετοχής των νέων στα Α’βάθμια σωματεία του κλάδου, την ενίσχυση τους, της σημασίας της οργανωμένης – συλλογικής δράσης.
Ο ίδιος νόμος που ξεθεμελιώνει κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος είναι ο ίδιος που προσπαθεί να καταργήσει την απεργία, να διαλύσει τα Σωματεία μετατρέποντάς τα σε ελεγχόμενους εργοδοτικούς μηχανισμούς. Με το οπλοστάσιο αυτό λύνονται τα χέρια της εργοδοσίας και του αστικού κράτους από τα ελάχιστα τυπικά εμπόδια που υπήρχαν για να εξαπολύσουν επίθεση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης. Στόχος είναι να υπάρξει σιγή νεκροταφείου από το εργατικό κίνημα, να μην υπάρξουν αντιδράσεις στην υλοποίηση του αντεργατικού σχεδιασμού, να μην οργανώνεται η πάλη των εργαζομένων διεκδικώντας τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες τους.
Αυτό
το αντεργατικό έκτρωμα δεν μπορεί να γίνει ανεκτό από τους εργαζόμενους του
κλάδου αλλά και κάθε κλάδου. Με κάθε τρόπο πρέπει να ανατραπεί.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μεγάλη πείρα ακόμα και από την πρόσφατη περίοδο από αγώνες που άφησαν αντεργατικές διατάξεις στα χαρτιά. Υπάρχουν τα πρόσφατα παραδείγματα του νικηφόρου αγώνα των εργαζομένων στην E-food ενάντια στο μπλοκάκι και στην Cosco για μέτρα ασφάλειας στην εργασία αλλά και του αγώνα των εκπαιδευτικών ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης να μετατρέψει τα σχολεία σε επιχειρήσεις και τη μόρφωση σε εμπόρευμα διαμορφώνοντας σχολεία πολλών ταχυτήτων. Αγώνες που δεν έμειναν στα στεγανά του κλάδου που έβγαινε μπροστά αλλά με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα έγιναν υπόθεση των εργαζόμενων κι από άλλους κλάδους. Τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα που υπήρξε την έθρεφε το κύμα αλληλεγγύης που υπήρξε. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η οργάνωση η δύναμή μας. Η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα. Νομίζετε ότι αυτόν τον αγώνα θα μπορούσε να τον περιορίσει ο νόμος Χατζηδάκη; Ότι λογάριαζαν οι εργαζόμενοι το 50 % +1 που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ τις ΚΥΑ και το νόμο Χατζηδάκη που λένε για ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Αναδείχτηκε, ότι όταν οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τη ζωή τους, οι νόμοι τους δεν είναι τίποτα περισσότερα από παλιόχαρτα.
Τέλος
η κυβέρνηση από πέρυσι το Δεκέμβριο μέσα στο 2ο τότε κύμα της
πανδημίας παρουσίασε πανηγυρικά το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αναπηρία το
οποίο έρχεται να εξειδικεύσει της στρατηγική της ΕΕ 2020 – 2027 στηριζόμενο στη
δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας μέσα από μια σειρά γενικόλογες
διακηρύξεις και ευχολόγια. Από την ανάλυση των 30 στόχων του γίνεται φανερό πως
όχι μόνο δεν απαντά στην ανάγκη των ΑμεΑ για δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας
– Πρόνοιας – Παιδείας – Ειδικής Αγωγής αλλά έρχεται να εισάγει νέους κόφτες για
τα ποσοστά αναπηρίας, τις προσλήψεις εκπαιδευτικών, συνολικά για την κοινωνική
δαπάνη για τα ΑμεΑ. Ο κόφτης για τα ποσοστά της αναπηρίας αφορά στη λεγόμενη
«λειτουργικότητα» που για τον προσδιορισμό της μπαίνουν εισοδηματικά κριτήρια
του ανάπηρου και της οικογένειάς του ενώ η ίδια η ύπαρξη κάποιου φροντιστή από
την οικογένεια αποτελεί από μόνη της προϋπόθεση περικοπών, ώστε και επίσημα
πλέον η ευθύνη να βαραίνει αποκλειστικά την οικογένεια. Για τη φροντίδα, την
αποκατάσταση, την απασχόληση την προσβασιμότητα στο δομημένο περιβάλλον όχι
μόνο δεν προβλέπεται η κρατική χρηματοδότηση αλλά ρητώς αναφέρεται η ανάθεσή
τους σε ΣΔΙΤ, ΚΑΛΟ, ΕΚΕ, όλους τους σύγχρονους μηχανισμούς εκμετάλλευσης της
εργατικής δύναμης για παραγωγή υπεραξίας. Μάλιστα αυξάνει την ήδη υπάρχουσα
επιχορήγηση των επιχειρηματιών για νέες θέσεις εργασίας για ΑμεΑ. Ενώ συνεχίζει
το έργο της αποιδρυματοποίησης και της αποθέωσης των «ατομικών δικαιωμάτων» που
χρησιμοποιούνται προσχηματικά για την ουσιαστική αποποίηση της όποιας κρατικής
ευθύνης και το φόρτωμα του κόστους για τη φροντίδα του ανάπηρου και του χρονίως
πάσχοντα στην οικογένεια μέσω της διεύρυνσης του ιδιωτικού τομέα. Χρειάζεται συστράτευση με το αγωνιστικό
γονεϊκό και αναπηρικό κίνημα για να αντιπαλέψουμε αυτό το σχέδιο που δίνει τους
ανθρώπους με αναπηρία βορά στα επιχειρηματικά κέρδη, ενώ χρησιμοποιεί ως
«μαξιλάρι» για τους πιο εξαθλιωμένους τις ελάχιστες δομές ειδικές αγωγής που
λειτουργούν σκόρπιες και όχι σε ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα με στοιχειώδη
χρηματοδότηση από το ασφαλιστικό ταμείο όπως ο ΕΟΠΥΥ (δηλαδή με λεφτά των
εργαζομένων), από ευρωενωσιακά προγράμματα και από φιλανθρωπίες και χορηγίες.
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Απέναντι σε αυτή την
πολιτική που βάζει την υγεία, την πρόνοια, την ειδική αγωγή στη λαιμητόμο για
να μπουκώσει με ζεστό κρατικό χρήμα και πλήθος κινήτρων, φοροαπαλλαγών και
φοροελαφρύνσεων τους επιχειρηματικούς ομίλους, η Ομοσπονδία στάθηκε απέναντι τα
τελευταία 2,5 χρόνια. Με τη δράση της έδωσε νέα πνοή στους αγώνες του κλάδου
για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.
Παρά τις δυσκολίες και τις πρωτόγνωρες συνθήκες λόγω της πανδημίας προσπαθήσαμε να κάνουμε βήματα στην κεντρική απόφαση του προηγούμενου συνεδρίου που ήταν η διεύρυνση της Ομοσπονδίας, η ένταξη σε αυτήν και άλλων Α’βάθμιων σωματείων από την υπόλοιπη Ελλάδα, να γίνει προσπάθεια να δημιουργηθούν και άλλα σωματεία σε χώρους που δεν υπάρχουν, να γίνουν κλαδικά σωματεία στις υπόλοιπες περιφέρειες καθώς τα προηγούμενα χρόνια με αποκορύφωμα τη διετία 2016 – 2018 και με ευθύνη συγκεκριμένων δυνάμεων είχε απαξιωθεί.
Αυτός ο στόχος μπήκε εξαρχής σε εφαρμογή με τη συστηματική επαφή της Ομοσπονδίας με τα υπάρχοντα Α’βάθμια στη δύναμή της, με την προσπάθεια επαναλειτουργίας σωματείων σε παύση, με τη δημιουργία νέων Α’βάθμιων κλαδικών και επιχειρησιακών σωματείων μέσα βέβαια σε συνθήκες πανδημίας και μάλιστα δίνοντας μάχες απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης μέσα δηλαδή στο καζάνι του αγώνα κι ενώ έπρεπε να φροντίσει ακόμα και για τυπικά ζητήματα λειτουργίας της όπως η έκδοση βιβλίων πρακτικών και ΑΦΜ, η υποβολή φορολογικών δηλώσεων για τα 5 τελευταία έτη που δεν είχε πραγματοποιηθεί. Χρειάστηκε να περιμαζέψουμε το αρχείο που ήταν σκορπισμένο στους 5 ανέμους ενώ ποτέ δεν παραδόθηκε αρχείο για τα έτη 2014 - 2018 στη νέα Διοίκηση (βιβλίο πρακτικών, εισερχόμενα – εξερχόμενα κλπ).
Σήμερα μετράμε τα πρώτα μας βήματα καθώς έχουμε πλέον επαναφέρει στη δύναμη της Ομοσπονδίας το Α’βάθμιο του Ιδρύματος Παμμακάριστος, έχει δημιουργηθεί Κλαδικό Σωματείο Εργαζομένων Ειδικής Αγωγής Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ενώ έχουμε συστηματική επαφή με το Σωματείο Εργαζομένων στη Μέριμνα Πάτρας και συνεχίζουμε την προσπάθεια ώστε να στηθούν νέα επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία παντού.
Παράλληλα όλο αυτό το διάστημα παλέψαμε για όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του κλάδου μας. Προσπαθήσαμε να αναδείξουμε πως αυτά σχετίζονται με τη γενικότερη πολιτική, πως οι νόμοι και τα νομοσχέδια που παλεύουμε να μην εφαρμοστούν έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας, στους όρους εργασίας μας, στη ζωή τη δική μας και της οικογένειάς μας.
Με γνώμονα αυτή την αντίληψη η Ομοσπονδία πρωτοστάτησε στον αγώνα για την ασφαλή λειτουργία της ειδικής αγωγής, χωρίς αποκλεισμούς εξυπηρετούμενων, χωρίς εκπτώσεις από το περιεχόμενο παρέμβασής, χωρίς βλαπτικές μεταβολές στους όρους δουλειάς των εργαζόμενων. Με τη γραμμή αυτή και την ακατάπαυστη προσπάθεια μέσα από αμέτρητες ανακοινώσεις, επιστολές, αιτήματα συνάντησης, υπομνήματα, συσκέψεις, μέσα από κινητοποιήσεις και απεργιακές μάχες, προβάλλαμε την ανάγκη επίταξης του ιδιωτικού τομέα και ενίσχυσης των δομών με χρηματοδότηση και μόνιμο προσωπικό ως όρο για να μπορούμε να παρέχουμε απρόσκοπτα τις υπηρεσίες μας, καταφέραμε να υπάρξει συστράτευση των περισσότερων Α΄βάθμιων σωματείων στο κείμενο του υπομνήματος που κατατέθηκε τον Ιούλη του 2020 στη Βουλή μετά την κοινή κινητοποίησή μας με τη ΣΕΑΑΝ και τον Ενιαίο. Καταφέραμε να μείνουν τα κέντρα ανοιχτά, να πάρει η εργοδοσία κάποια στοιχειώδη μέτρα με καλύτερα αποτελέσματα στα ΝΠΙΔ που αποτελούν και χώρους μαζικούς όπως να γίνονται συχνά τεστ, να υπάρχουν μάσκες, να εκδοθούν πρωτόκολλα αντιμετώπισης κρουσμάτων.
Μέσα σε μια περίοδο που οι αλλαγές στα εργασιακά και οι ΠΝΠ έπεφταν βροχή ενημερώναμε διαρκώς τα Α’βάθμια σωματεία, τους συναδέλφους, προειδοποιούσαμε για αυθαιρεσίες, πιέσαμε για να υπάρξουν μέτρα στήριξης όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από την σχέση εργασίας με την οποία δουλεύουν.
Στο Σικιαρίδειο ίδρυμα, η Διοίκηση σε κλίμα τρομοκρατίας επέβαλε στους εργαζόμενους επέκταση του ωραρίου εργασίας, άσκησε πιέσεις στους συναδέλφους για μη χρήση του δικαιώματος τους σε άδειες ειδικού σκοπού, προχώρησε σε απολύσεις, δε δίστασε να εκδιώξει τον πρόεδρο του ΔΣ των εργαζομένων, την στιγμή μάλιστα που οι εργαζόμενοι παρέμεναν απλήρωτοι για τρείς μήνες. Πολλά μέλη του παραιτήθηκαν με αποτέλεσμα ο σύλλογος αυτή τη στιγμή να βρίσκεται ακόμα σε αδράνεια. Η Ομοσπονδία συνεχίζει και θα συνεχίσει τις προσπάθειες επαναλειτουργίας του Συλλόγου παρότι οι αποχωρήσεις εργαζομένων έχουν επιφέρει σημαντική μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο χώρο.
Σε κλίμα μεθοδεύσεων δυσμενών εργασιακών αλλαγών και η στάση της Διοίκησης του Ιδρύματος για το παιδί «Η Θεοτόκος» προχώρησε σε προειδοποιημένες απολύσεις συναδέλφων νωρίς το καλοκαίρι, οι οποίοι επί σειρά ετών στελέχωναν συγκεκριμένα τμήματα του ιδρύματος. Η κατάργηση των υπηρεσιών αυτών συνεπάγεται και τη συρρίκνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών στους εξυπηρετούμενους. Η Ομοσπονδία πήρε πρωτοβουλία για την έκφραση συμπαράστασης και την άμεση αγωνιστική απάντηση προκειμένου να σταματήσουν οι προσπάθειες αυτές. Στηρίξαμε τη στάση εργασίας που προκήρυξε το Α΄βάθμιο σωματείο και πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει σε παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το χώρο του Ιδρύματος καλώντας τη Διοίκηση να πάρει πίσω της απολύσεις.
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,
Ξέρουμε
καλά πως ο καθένας μόνος του δεν μπορούμε να αλλάξουμε καμία από τις
καταστάσεις και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είτε μέσα στο χώρο δουλειάς
είτε γενικότερα στη διαβίωσή μας. Χρειάζεται να συντονιστούμε για να δυναμώσει
ο αγώνας μας. Όλοι μαζί.
Αυτή η ενότητα είναι που συμφέρει εμάς τους εργαζόμενους. Ενάντια στους εργοδότες μας, είτε είναι οι επιχειρηματίες είτε Διοικήσεις. Ενάντια στις κυβερνήσεις τους, τους συμμάχους τους, την ΕΕ και άλλους. Αυτή η ενότητα είναι που έφερε νίκες σε άλλους κλάδους όπως είδαμε και παραπάνω.
Σε αυτή τη λογική συντονίσαμε το βηματισμό μας με συνδικάτα – Ομοσπονδίες – Εργατικά Κέντρα όλης της χώρας και συμβάλαμε στην επιτυχία σημαντικών έως και ιστορικών στιγμών για το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Μερικοί ενδεικτικοί σταθμοί:
Η 1η Μάη του 2020 στο Σύνταγμα, που άνοιξε το δρόμο της οργανωμένης απειθαρχίας κόντρα στη σιγή νεκροταφείου που ήθελε να επιβάλει η κυβέρνηση ενώ κρινόταν η ζωή μας και καταστρατηγούνταν το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματά μας.
Η ημέρα καταδίκης της Χρυσής Αυγής στην οποία συντέλεσαν οι λαϊκοί αγώνες που είχαν προηγηθεί ενάντια στον φασισμό.
Συμμετείχαμε μαζικά στη μεγαλύτερη σε συμμετοχή κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων που ήταν η απεργία στις 10 Ιούνη ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη, στις κινητοποιήσεις ενάντια στη διάλυση του ασφαλιστικού, στον περιορισμό των διαδηλώσεων, ενάντια στην προσπάθεια να μετατραπεί η χώρα μας σε ορμητήριο για νέες ΝΑΤΟϊκές επεμβάσεις.
Δεν το βάλαμε κάτω, δεν τα διπλώσαμε ακόμα και όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με τη μειωμένη συμμετοχή των συναδέλφων στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες της Ομοσπονδίας, με τις λογικές του μικρότερου κακού, με τις λογικές της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, με τις δυνάμεις που απαξίωναν είτε ανοιχτά, είτε υπόγεια τους αγώνες μας, που προσπαθούσαν να διασπάσουν υποστηρίζοντας «τα εν οίκω μη εν δήμω», λες και ότι γίνεται σε ένα χώρο δουλειάς δεν έχει αντίκτυπο στον άλλο αφού εν τέλει οι εργοδότες μας είναι σε αγαστή συνεργασία προκειμένου να απαντήσουν στις διεκδικήσεις μας παρά τις διαφορές και τους ανταγωνισμούς τους.
Προσπαθούσαμε να έχουμε συστηματική επαφή με τους χώρους δουλειάς, να είμαστε στο πλευρό των συναδέλφων σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα που έπεφτε στην αντίληψή μας, να μην αφήσουμε κανέναν συνάδελφο ανυπεράσπιστο, μόνο του, απέναντι στις αυθαιρεσίες διοικήσεων και γενικότερα της εργοδοσίας, τους καταγγείλαμε ανοιχτά.
Δείξαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας συλλέγοντας είδη για πρόσφυγες και μετανάστες, για τους πυρόπληκτους της Εύβοιας, σταθήκαμε αλληλέγγυοι στα δίκαια αιτήματα άλλων κλάδων, των φοιτητών, των μαθητών που αγωνίζονταν.
Συναδέλφισσες – συνάδελφοι
Τα μεγαλύτερα αποτελέσματα στην προσπάθειά μας τα καταφέραμε με ζωντανές διαδικασίες, μέσα και έξω από χώρους δουλειάς, με συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις των Α΄βάθμιων σωματείων, με συσκέψεις, με συζητήσεις όποτε και όπου μπορέσαμε να τα οργανώσουμε.
Παρά τις προσπάθειές μας που από αυτές αντλούμε δύναμη και αισιοδοξία για να συνεχίσουμε, δεν μπορούμε να πούμε πως είμαστε ικανοποιημένοι. Έχουμε πάρα πολλά εμπόδια και δυσκολίες να υπερπηδήσουμε.
Μεγάλο εμπόδιο ως προς το δυνάμωμα και τη μαζικοποίηση της Ομοσπονδίας αποτελεί το γεγονός ότι ο κλάδος είναι κατακερματισμένος, διάσπαρτος στην επικράτεια και δεν υπάρχει επίσημη χαρτογράφηση του κι εμείς χρειάζεται να καταγράψουμε όλα τα επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία που υπάρχουν στον κλάδο στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτή συνάδελφοι είναι μια πολύ απαιτητική κι επίπονη δουλειά που χρειάζεται χρόνο γιατί έχει σαν προϋπόθεση την καλή εικόνα και γνώση του χώρου σε όλες τις Περιφέρειες. Χρειάζεται να ψάχνουμε κέντρο το κέντρο και άνθρωπο τον άνθρωπο για να προχωρήσουμε, να πιάσουμε μια επαφή, να ξεκινήσουμε μια επικοινωνία για να φθάσουμε να οργανώσουμε μια σύσκεψη.
Οι άθλιες δε εργασιακές συνθήκες (η εντατικοποίηση, η απουσία διαλείμματος, τα διαφορετικά ωράρια, οι δεύτερες και τρίτες δουλειές) δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο την επαφή μας με τους εργαζόμενους.
Και πάνω που πιάνουμε μια επαφή πολλές φορές αυτή χάνεται γιατί είναι πολύ συχνό φαινόμενο στον κλάδο μας η εργασιακή κινητικότητα. Διαρκής κινητικότητα που συχνά εδράζεται στις άσχημες εργασιακές συνθήκες σε συνδυασμό με τη σχετική έλλειψη ανεργίας εφόσον η απορρόφηση είναι άμεση λόγω και των τεράστιων ακάλυπτων αναγκών που υπάρχουν.
Μεγάλο εμπόδιο επίσης αποτελούν αντιλήψεις και λογικές που καλλιεργούνται από το ίδιο το σύστημα με πρώτο παράδειγμα την αντίληψη της «ατομικής διεξόδου» στα εργασιακά προβλήματα που υιοθετείται περισσότερο από νέους εργαζόμενους που δεν έχουν πείρα από κοινωνικούς/συλλογικούς αγώνες, αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους ως προσωρινή, χωρίς διάθεση διεκδίκησης εφόσον έχουν γαλουχηθεί με τη λογική των χαμηλών απαιτήσεων. Έτσι συχνά ακούμε από συναδέλφους να λένε: «θα ζοριστώ λίγο τώρα αλλά μετά θα είναι καλύτερα» και δυσκολεύονται να συσπειρωθούν και να δράσουν σε συλλογικό επίπεδο.
Χρειάζεται να βρούμε τρόπο να βοηθήσουμε τα Α’βάθμια σωματεία όπου υπάρχουν να μαζικοποιηθούν, να δημιουργηθούν νέα, να πάρει σάρκα και οστά η οργάνωση των εργαζομένων στον κλάδο γιατί χωρίς μαζικά Α’βάθμια σωματεία, δεν μπορούμε να μιλάμε για γερή Ομοσπονδία, δεν μπορούμε να μιλάμε για νικηφόρες μάχες και αγώνες στον κλάδο.
Η ιδιότυπη δε σύνδεση των επιχειρήσεων που δουλεύουμε με το κράτος πχ. αποζημιώσεις ΕΟΠΥΥ, οι διάφορες μορφές άσκησης δραστηριότητας πχ. ΝΠΙΔ, ΜΚΟ, Σύλλογοι Γονέων κλπ. διαμορφώνουν την αντίληψη σε συναδέλφους ότι εργοδότες και εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν αφού οι εργοδότες εμφανίζονται ως απλοί διαχειριστές του κρατικού χρήματος. Αντιλήψεις που οδηγούν τους εργαζόμενους να αθωώνουν τους εργοδότες τους, να πιστεύουν ότι μπορεί να συμμαχήσουν μαζί τους όπως στη διεκδίκηση μεγαλύτερης επιχορήγησης ή νοσηλίου για παράδειγμα.
Αυτές οι αντιλήψεις ενθαρρύνονται δε από δυνάμεις που δρουν συντεχνιακά αλλά και από αυτές που αποτελούν τη φωνή της εργοδοσίας και συχνά τις ακούμε να επιχειρηματολογούν υπέρ της συνδιαχείρισης ληξιπρόθεσμων κονδυλίων, χορηγιών, ανταποδοτικότητας των ιδρυμάτων έναντι της ανάγκης για σταθερή και πλήρη χρηματοδότηση, να συμβάλλουν καλυμμένα πάντα στο διαχωρισμό των εργαζόμενων σε «νέους και παλιούς» κάνοντας κομπρεμί με την εργοδοσία για διασφάλιση καλύτερων όρων εργασίας στους παλιούς με αντάλλαγμα την σιωπή τους μπροστά στο ξεζούμισμα των νέων, ενώ καλλιεργούν και τη λογική που θέλει την Ομοσπονδία να μην παρεμβαίνει στους χώρους παρά μόνο αν ζητηθεί από τα Α΄βάθμια επιχειρησιακά. Πρόκειται για αντιλήψεις που διασπούν την κοινή δράση σε επίπεδο κλάδου, υπονομεύουν την ενότητά του, απομονώνουν τους εργαζόμενους στα στεγανά του χώρου εργασίας, βάζουν σε κίνδυνο τα δικαιώματα των συναδέλφων και του κλάδου συνολικότερα.
Με βάση τις παραπάνω εξελίξεις και συμπεράσματα προτείνουμε τον παρακάτω προγραμματισμό για τη δράση της Ομοσπονδίας την επόμενη διετία:
1. Η Ομοσπονδία χρειάζεται να ριζώσει παντού, να αποκτήσουμε
πόδια παντού. Να συνεχίσουμε την επίπονη προσπάθεια που ξεκινήσαμε πριν 2,5
χρόνια. Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω.
Όπως αναφέρθηκε έχουμε κάνει βήματα σε αυτή τη κατεύθυνση και μπορούμε
με την καταγραφή που ήδη έχει προχωρήσει να
βάλουμε στόχο να δημιουργηθούν κλαδικά σωματεία στην Δυτική Πελοπόννησο, στη
Στερεά Ελλάδα και στην Κρήτη και επιχειρησιακά
στους μεγάλους εργασιακούς χώρους αυτών των περιφερειών. Παράλληλα να συνεχίσουμε
την καταγραφή και στις υπόλοιπες περιφέρειες της χώρας.
2. Καθώς οι εργασιακοί όροι στον κλάδο μας ορίζονται σε
ατομικές συμβάσεις παραμένει ζητούμενο
για την Ομοσπονδία να δει το ζήτημα της ΣΣΕ καθώς δεν έχει υπάρξει ουσιαστική
πρόοδος σε αυτό. Η Ομοσπονδία να οργανώσει τον αγώνα ώστε από κοινού με τα
Α’βάθμια να δημιουργηθεί σχέδιο για την
υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ. Όπως είχαμε συζητήσει και την προηγούμενη φορά το υπάρχον
σχέδιο ΣΣΕ του κλαδικού ΣΕΜΙΣΕΑ θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση καθώς
προβλέπει την επαναφορά των δώρων, μια σειρά επιδόματα (πχ βαρέα-ανθυγιεινά,
ειδική αγωγής), προστασία μητρότητας κλπ. Είναι ένα σχέδιο που με εμπλουτισμό
και επεξεργασία σε συντονισμό με τα Α’βάθμια επιχειρησιακά σωματεία μπορεί να
αποτελέσει την πρόταση της Ομοσπονδίας και η πάλη για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ
να γίνει υπόθεση όλου του κλάδου.
3. Ήδη ο Σύλλογος του
Μαργαρίτα έχει προχωρήσει σε εμπλουτισμό και επεξεργασία αυτού του σχεδίου και
έχει διαμορφώσει σχέδιο επιχειρησιακής σύμβασης. Η Ομοσπονδία να οργανώσει τον
αγώνα μαζί με κάθε Α’βάθμιο που θα παλέψει για υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ και
να συντονιστεί με Α’βάθμια ώστε να παλέψουμε ενάντια στις προσλήψεις των νέων
συναδέλφων με δυσμενέστερους όρους και στην ύπαρξη εργαζομένων πολλών ταχυτήτων
μέσα στον ίδιο χώρο εργασίας. Να οργανώσει
δηλαδή μαζί με τα Α’βαθμια την αντίσταση στην αλλαγή εργασιακών σχέσεων των
νέων εργαζομένων μέχρι την υπογραφή κλαδικής σύμβαση.
4. Η Ομοσπονδία να πρωτοστατήσει στον αγώνα για άμεση αύξηση
της χρηματοδότησης των ΝΠΙΔ από τον
κρατικό προϋπολογισμό. Η πάλη μας χρειάζεται να είναι προσανατολισμένη στην
πλήρη κάλυψη των αναγκών των ΝΠΙΔ από τον κρατικό προϋπολογισμό με την
προοπτική, όσων πληρούν τις προϋποθέσεις να ενταχθούν στο Δημόσιο.
5. Η Ομοσπονδία να οργανώσει τη διεκδίκηση πολλών Α’βάθμιων
σωματείων για επαναφορά των δώρων που κόπηκαν με αφορμή τους μνημονιακούς
νόμους.
6. Να διεκδικήσει ώστε η εργοδοσία να πληρώνει για τις
επιμορφώσεις, τις εκπαιδεύσεις, τις εποπτείες των εργαζομένων του κλάδου.
7. Να βοηθήσει τα Α’βάθμια σωματεία
να ιδρύσουν επιτροπές υγείας και ασφάλειας, επιτροπές που οι συνθήκες της
πανδημίας ανέδειξαν τη σημασία της λειτουργίας τους σε κάθε χώρο εργασίας. Να
συνεχίσουμε να διεκδικούμε όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της υγείας εργαζομένων και ΑμεΑ
από την πανδημία.
8. Μαζί με τα Α’βάθμια, μαζί με το αγωνιστικό γονεϊκό και
αναπηρικό κίνημα να αναλάβει αγωνιστική πρωτοβουλία ώστε όλοι οι ανεμβολίαστοι συνάδελφοι να επιστρέψουν με όλα τα απαραίτητα
μέτρα προστασίας στην εργασία τους και τα εξυπηρετούμενα ΑμεΑ να επιστρέψουν
στις απαραίτητες γι’ αυτούς θεραπείες, παιδαγωγικά προγράμματα, κλπ.
9. Συγκεκριμένα για το
Νόμο Χατζηδάκη: Η κυβέρνηση έβαλε σαν
όριο τις αρχές του 2022 ώστε να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της με τις πρώτες εφαρμοστικές εγκυκλίους του νόμου να
έχουν ήδη δημοσιευθεί. Να δουλέψουμε με στόχο την κλιμάκωση του αγώνα μας ώστε
να μην εφαρμοστεί ο νόμος στην πράξη.
Τα δικαιώματα που
αφορούν τον πυρήνα της δράσης των συνδικάτων είναι αδιαπραγμάτευτα, δεν
παραχωρούνται σε κράτος και εργοδοσία. Γι’
αυτό σήμερα να αποφασίσουμε ότι η Ομοσπονδία και τα Α’βάθμια του κλάδου δεν θα
πειθαρχήσουμε. Δεν γραφόμαστε στο εργοδοτικό - κρατικό μητρώο φακελώματος. Λέμε
όχι στη μαύρη λίστα. Δεν κάνουμε τα καταστατικά των Σωματείων μας, τα
αποφασισμένα μέσα από συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, κουρελόχαρτα. Δεν
πειθαρχούμε στη δημιουργία απεργοσπαστικού μηχανισμού, το λεγόμενο Προσωπικό
Ελάχιστης Εγγυημένης Εργασίας. Δεν θα αφήσουμε να φτιάχνουν τα ΔΣ των
Συνδικάτων και των Ομοσπονδιών οι εργοδότες με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, με
πλατφόρμες διαβλητές στη νοθεία.
Να αποφασίσουμε επίσης ότι θα συνεχίσουμε να συντονίζουμε
το βηματισμό μας με συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα ώστε να
διαμορφωθεί ένα πλατύ απεργιακό μέτωπο για το ξήλωμα όλων των αντεργατικών νόμων, τη διεκδίκηση
σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και την προστασία των συνδικαλιστικών μας
δικαιωμάτων.
10. Συγκεκριμένα για το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την
Αναπηρία: Χρειάζεται συστράτευση με το
αγωνιστικό γονεϊκό και αναπηρικό κίνημα για να αντιπαλέψουμε αυτό το σχέδιο που
δίνει τους ανθρώπους με αναπηρία βορά στα επιχειρηματικά κέρδη και στις ΜΚΟ,
ενώ χρησιμοποιεί ως «μαξιλάρι» για τους πιο εξαθλιωμένους τις ελάχιστες δομές
ειδικές αγωγής που λειτουργούν σκόρπιες και όχι σε ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα
με στοιχειώδη χρηματοδότηση από τα ασφαλιστικά ταμεία όπως ο ΕΟΠΥΥ (δηλαδή με
λεφτά των εργαζομένων και των συνταξιούχων), από ευρωενωσιακά προγράμματα με ημερομηνία
λήξης και από φιλανθρωπίες και χορηγίες.
11. Καθότι στον κλάδο μας η πλειοψηφία των εργαζομένων είμαστε γυναίκες η Ομοσπονδία χρειάζεται να επεξεργαστεί μια εξειδικευμένη παρέμβαση καθώς αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερες δυσκολίες λόγω των ευθυνών με τις οποίες είμαστε συνήθως επιφορτισμένες και του λιγοστού ελεύθερου χρόνου που δεν μας επιτρέπει εύκολα τη συμμετοχή μας στη συλλογική ζωή και δράση.
Παράλληλα συνεχίζουμε τον αγώνα:
· ενάντια σε απολύσεις, απληρωσιά, ασφάλιση, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.· για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, κατάργηση κάθε πληρωμής από τις οικογένειες ή/και τους εξυπηρετούμενους, είτε άμεσα είτε έμμεσα (δωρεές, ασφαλιστικά ταμεία κλπ).
· για καθολικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες πρόνοιας και ειδικής αγωγής, κεντρικά σχεδιασμένες που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους και θα τις καλύπτουν με βάση τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα.
Δείχνουμε
την αλληλεγγύη μας. Κάθε πρόβλημα άλλων κλάδων να αναδεικνύεται και στο δικό
μας κλάδο, βρισκόμαστε οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως κλάδου ο ένας στο πλάι του
άλλου, όπως έγινε με το νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων στην e-Food, στην COSCO κλπ.
Επιμένουμε στην παρέμβαση, στην εναλλαγή μορφών πάλης αλλά και στην ανάδειξη της σημασίας και της αποτελεσματικότητας της απεργιακής κινητοποίησης.
Δώσαμε
πνοή στην Ομοσπονδία!
Συνεχίζουμε
με κριτήριο μας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τόσο των δικών μας όσο
και των ανθρώπων με αναπηρία που εξυπηρετούμε και των οικογενειών τους.
Ριζώνουμε
παντού!
